Over Marian

Als meisje van een jaar of vijf liep ik met mijn vader door de weilanden rond onze boerderij in een Brabants dorp. Hoog in de lucht stonden witte strepen. Mijn vader legde uit dat die van vliegtuigen waren en dat daar mensen in zaten die de wereld over reisden. Ik weet nog dat ik dacht: dat wil ik ook. In mijn kindertijd droomde ik vaak dat ik van het dak van onze stal sprong en kon vliegen, hoger dan de kerktoren. Die vroege wens om eropuit te trekken verklaart vermoedelijk mijn nieuwsgierigheid naar andere talen en culturen.

 

Vliegen ben ik inderdaad gaan doen. Eerst als stewardess, later als purser. Op elke bestemming ging ik met mijn rugzak op pad – kijken, luisteren, ontdekken hoe het leven daar was. Een jaar voordat ik moeder werd, was ik inmiddels senior purser. Vanuit die leidinggevende rol lette ik altijd op passagiers die alleen reisden. Dan maakte ik contact en bleek vaak hoe graag ze even hun verhaal kwijt wilden. 

Toen mijn kinderen klein waren, stopte ik tijdelijk met buitenshuis werken. In die periode begon ik ook na te denken over mijn toekomst. Senior purser was het hoogst haalbare in de cabine en ik wilde me verder ontwikkelen. Uiteindelijk koos ik voor het vak van coach. Een vriendin vatte die overstap mooi samen: ‘In je stewardessentijd begeleidde je mensen van A naar B en dat doe je als coach ook, alleen is het dan een innerlijke reis’. Precies zo voelt het voor mij.

 

Waarom ik anderen wil helpen? Misschien omdat ik zelf heb ervaren wat de zoektocht naar verbinding tussen lichaam en geest me heeft gebracht. ‘Als je doet wat je altijd gedaan hebt, krijg je wat je altijd kreeg’ – die uitspraak van Einstein heeft een diepe betekenis voor mij. Ik heb geleerd patronen te doorbreken door grenzen te verleggen en naar binnen te kijken.

Verder blijf ik een reiziger in letterlijke en figuurlijke zin – benieuwd naar wat andere mensen beweegt en hoe ze bij zichzelf verandering in gang willen en kunnen zetten. Een antwoord vinden op de vraag: ‘wat maakt dat ik doe wat ik doe?’ vergt moed. Ook ik kwam daarmee bij ingewikkelde, pijnlijke en traumatische elementen in mijn leven. Tegelijkertijd heb ik gemerkt, dat het een kans biedt om te groeien en te blijven leren.

Dat gun ik ieder mens.